Vagangehäät! – von Helga Wolfram Drumm

Vagangehäät!

von Helga Wolfram Drumm

Wie ich e kläänes Kind gewään ,
war die Welt noch wunnerscheen ,
ess Besserwisse unn de Neid ,
ware nitt so weit vabreit ,
ma kunnt beruhscht iwwer Stroße gehn ,
Audos ware nitt se sehn ,
was sich beweht so kreiz unn quer ,
ware hegschdens emm Wolljääb sei Päär,
denn ohne vill se diskudiere
dutt der alles tranzpordiere .
Im Dunkle brauch ma kä Angscht se hann ,
dass äänner sich schleicht von hinne rann ,
der`s uff dei Geld hätt abgesiehn,
unn mit der Beute dät entfliehn.
In Kaltnaggisch wars friedlich unn die große Welt ,
hann sich die Leit annerscht vorgeschdellt .
Die Heisjer ware klään , awwer all`voll bewohnt ,
die Leid ware arm , ess klaue nitt lohnt ,
die Männer schaffe fascht all`uff da Grub ,
de Vadder , de Onkel , de Mann unn de Bub.
Die Fraaleit vasorje Haus , Kinner unns Vieh ,
unn das mit Elan unn voll Energie.
Am Omend , wenn`s dunkel , die Kinner im Bett ,
war de Rescht der Famillje zum Sproche komplett ,
uff da Trepp vorm Haus huggt ma allomendlich,
war`s kalt odder s`räänt , um de Kischedisch .`
Die Bas` Kleinschmitt genau von gejeiwwer ,
kummt dann zu meiner Großmutter riwwer ,
do hat se gehuggt unn hat sich gefreit,
unn schdunnelang bei da Großmutter gemeiht.
Manchmo kam noch ihr Mann dezu ,
denne hat dehämm geschdert die Ruh`
hat sei Fraa mit battschelle nitt uffgehert
hat der sich uff e besunneri Art beschwert :
e Tritt uff ihr Fieß , unn zwar e feschder ,
ich hanns gesiehn unn a mei groß Schwester .
Dann sinn se sesamme uff die anner Schtoßeseit
un känner hat denne Omend bereit ,
vum Fernsehn`, das war kä Valust ,
hat domols noch kääner ebbes gewust .
So iss das e paar Johr lang gang ,
doch dann hat der bleede Krisch angefang ,
die Ruhe war hin , vunweje drauß hugge ,
gemiedlich mit de Nachbarn die Schderne begugge ,
jetzt heischt`s vadunkle , ma derf jo nix siehn ,
wenn Fliecher mit Bombe iwwer uns ziehn.
Was hammer gebibbert , wie oft war`s uns bang ,
ware völlisch gelähmt , ohne Schaffensdrang ,
ob Morje , Middach , odder wemma gepennt ,
e`raus aus de Bedde , in de Bunker gerennt ,
doch die alde unn Kranke ware nitt so fit ,
do war nix mit renne , die kumme nitt mit.
So iss manch ääner um uns erùm ,
im Kriesch domols ums Lääwe kumm.
Mei Großelt`re , dass muss ich noch schreiwe ,
kunnte leider nitt bei uns bleiwe ,
Zwei Bombe , unn das in e klään Heisje ,
do bleibt garnix iww`risch , nitt mol e Meisje ,
Vun all demm hann ich unnerdesse
no iwwer 60 Johr noch garnix vagesse ,
fier mich iss all`das nitt tabu ,
unn zu 160 Johr Kaltnaggisch geherts mit dezu!


Wenn Dir das Mitmach-Portal:   SAARLÄNDISCHE DORFZEITUNG  und Ihre Inhalte gefallen,  dann mach doch einfach mit.

Sende Deinen Beitrag oder Fotos an : e-mail@saarlaendische-dorfzeitung.de

Wir freuen uns auch über Likes für unsere Seite !

Wenn Dir die Dorfzeitung gefällt, teile diesen Beitrag

2 Kommentare

  • So wohr sie die goud alld Zäid.
    Krisch honn eich jo känen mi kannt
    Awer alles annere,honn eich och metkräid.
    Scheen geschrieff!

  • Gott sei donk honn eisch de Krisch a nitt erlääbt. Awwa mei vier Brierer. Awwa trotz de Amuut noom Krisch hann eisch mee Menschlischkät erlääbt unna de Leid. Wat eisch do lääse kenn eisch aach uss de 50er Joore. Gudd geschrieb.

Schreibe einen Kommentar