Dornröschen auf saarländisch – Teil 1 (Ruth Ankele)

Dornröschen auf saarländisch – Teil 1

von Ruth Ankele

Schloßgeist

Also, damit ach jeda wäß um watt et gett :

Dornrös chen
Es war einmal………..
Sellemolls, in em Königreich, do wohnden schun Johr un Dach en Könich mit seina Fraa. Allerdings woren die zwei nit glicklich. Sie woren zwar Königs un hoden alles, watt ma sich wünschen konn, – Geld wor genuch doh – un gähr hoden se sich aach.
Awwa, trotz allem hoden se en Grund vor se krôngeln. Nämlich, datt mit dem Kinnakrien hat ähnfach nit geklappt. Un se hedden doch so gähr wenischdens ähn Kind gehad.
On wem datt geläh hat? Ma wäset nit. Jeda hat sich so sein Gedonken gemach.
Nadierlich wor da Könich sich sicha, dass et nit on ihm leid.Erschdens, er is en Mon nun zwädens owendruff ach noch da Könich. Also, Thema gehall. Na ja, nit gonz.
Er wor schun ziemlich frusdriert, weil a sich als Monn öffentlich jo nit so richdich beweisen kunnt. Un die onna Königsen, die all en Haufen Kinna hoden, honn en schun all komisch ohngeluht. Un die Dienaschaft om Hof hat imma meh gepuschpat.Un wie datt beiem Monn so is, Könich hin odda här is datt Selbstbewusstsein erschd moll ohngekratzt, laaft meischdens nimme vill.
Die Frau Königin hat sich allerdings gedenkt: Mei liwa Schatz, wenn du dir so sicha bischd, dass et on mir leit,also ich nit Matz bin Kinna se krien, un du im Gegensatz sehr wohl Kinna machen konnschd, donn hon ich jo freie Bahn. Ich finnen de Wohrheid schun raus……………………..
Un wie da Könich nommoll so richdich prattich wor, is se ähnfach moll en bißchen schbazieren gong. Et wor Summa, scheen warm un on dem klänen See hat se sich moll int Gras gesitzt, vor Paus se machen un de liewen Gott en gudden Monn sin se lossen.Wie se de Sunn so genoss hat, iset ihr imma wärma genn. Un weil kän Mensch in da Näh wor, hat se sich kurzahond nackich gemach uni s en paar Runden schwimmen gong…………..

Un weil et sich nit geheert iwwa nackich Königinnen se schwätzen bzw. se schreiwen, mach ich hie on der Schdell en Abschnitt. En bißchen Intimspähre stett jô jedem zu Ach Königs.
De Paparazis woren jo noch nit erfunn.
…………………………………………………………………………………………….
Uff jeden Fall, so odda so is de Königin gonz entspannt un midem klänen Lächeln im Gesicht owens zrick-kumm. De gonzen Owend hat se so vor sich hingedrähmt , un en Liedchen getraellat, en Glas Schampanja getrunk, dass da Koenich schun gonz scheen dumm geluht hat.
Na ja, der Owent is vorbei gong, un
et Läwen ôm Hof is weidagong . Drei Wuchen schbäda alladings schdellt de Königin feschd, dass sie sehr wohl Kinna krien konn. Awwa scheinbar da Herr Könich kän machen……………
Se freit sich erschd moll im Stillen, waht noch en paa Dah un iwwaleht, wie se die Neuigkeit em Könich beibringt. Schließlich is der schunn en paa Wuchen in seinem Sebschdbewußtsein geschdöhrt, un hat in ähnem vunn de Gästezimma geschlôhf.Un so denkt se sich, da Könich is aach nur en Monn,un macht folgenden Plôn
mit List un Tücke un en bißchen außagewöhnlicha Unnawesch konn se ihnen zum Schäfaschdündchen vaschwetzen. Un bei der Zigarett danôh kuscheld sich de Königin on de Könich un saht :* Duh ich muß dir moll eppes vazehlen, datt losst mir ga kän Ruh. Ich wôr doch vor drei – vier Wuchen schbazieren. Un dôh bin ich aach in dem klänen See schwimmen gông. Un wie ich schbäda so ôm Ufa geläh honn, kummt doch dôh e Frosch vorbeigehupst. Un , ob det klappschd odda nit, der kunnt schwätzen. Un der hat zu mir gesaht : de konnschd dich freien, et is noch kän Johr rum, dô gett dein Wunsch in Erfüllung, un dir krien en Kind. * Ich wäß ganit , ob ich datt gedrähmt honn odda nit, awwa ich honn irjendwie datt Gefiehl, als wär eppes drôhn, on dem wad da Frosch gesaht hat .Vielleicht gibt et jo wirklich en groß Übaraschung *
Da Könich hat so vôr sich hindgeduselt un nur mim halwen Ohr zugeheert. En Frosch der schwätzen kônn. Watt en Quatsch. Awwa so en Schäfaschdündchen……….. Vielleicht sollta doch nomoll int königliche Schlafgemach ziehen. ……..
Watta donn ach macht. Un weila jô jetzt nômoll uff Tuchfühlung mit da Königin is, schdellt da mit da Zeit feschd, dass die gonz scheen brät um de Hüfden wird. Datt gefelldem nit wirklich so. Un wiea se moll so bedracht, knipst de Königin ihm en Aau un saht : Übaraschung !!!!!!!!
Da Könich schnalldet erschdaunlich schnell. Datt Schäfaschdündchen !!!!!!!!!!
De Königin schmunzelt, un denkt on den Frosch, der nit nur schwätzen kunnt !!!!!!!!!!!!!!!1

Na ja. De Übarraschung is donn kumm. En klään Mädchen . Propa un gesund. Mit strohblonden ( nää nit mit grienen) Hoor und strahlend blauen Auen. Dobei woren beide Königs dunkelhoorich mit braunen Auen. Awwa , watt sollt.
Da Könich wor gonz außa sich vor Fräd.
Dass die Geschicht mit dem schbrachbegabten Frosch tatsächlich gestimmt hat, häda jetzt nit gedenkt. Sachen gibt et, die gibt et ganit. Unnam Schdrich woret em egal.
Er hôd sein Prinzeßchin, un sein Imädsch hat nomoll gestimmt. Also isa erschd moll ôhnschdänich ähnen bechan gong.
Om näckschden Dach honn se ôhngemellt un ausrufen gelôss, dasset en Königskind gibt, e Mädchen, un dass ett offiziel Brunhilde heischd, un : dass et demnäckschd en groß Feschd gibt. Inclusive Kind Dääf.

 

Fortsetzung: Teil 2 – die Kind Dääf

Wenn Dir die Dorfzeitung gefällt, teile diesen Beitrag