Vagangehäät! ( Helga Wolfram Drumm)

Vagangehäät!

von Helga Wolfram Drumm

 

Wie ich e kläänes Kind gewään ,
war die Welt noch wunnerscheen ,
ess Besserwisse unn de Neid ,
ware nitt so weit vabreit ,
ma kunnt beruhscht iwwer Stroße gehn ,
Audos ware nitt se sehn ,
was sich beweht so kreiz unn quer ,
ware hegschdens emm Wolljääb sei Päär,
denn ohne vill se diskudiere
dutt der alles tranzpordiere .
Im Dunkle brauch ma kä Angscht se hann ,
dass äänner sich schleicht von hinne rann ,
der`s uff dei Geld hätt abgesiehn,
unn mit der Beute dät entfliehn.
In Kaltnaggisch wars friedlich unn die große Welt ,
hann sich die Leit annerscht vorgeschdellt .
Die Heisjer ware klään , awwer all`voll bewohnt ,
die Leid ware arm , ess klaue nitt lohnt ,
die Männer schaffe fascht all`uff da Grub ,
de Vadder , de Onkel , de Mann unn de Bub.
Die Fraaleit vasorje Haus , Kinner unns Vieh ,
unn das mit Elan unn voll Energie.
Am Omend , wenn`s dunkel , die Kinner im Bett ,
war de Rescht der Famillje zum Sproche komplett ,
uff da Trepp vorm Haus huggt ma allomendlich,
war`s kalt odder s`räänt , um de Kischedisch .`
Die Bas` Kleinschmitt genau von gejeiwwer ,
kummt dann zu meiner Großmutter riwwer ,
do hat se gehuggt unn hat sich gefreit,
unn schdunnelang bei da Großmutter gemeiht.
Manchmo kam noch ihr Mann dezu ,
denne hat dehämm geschdert die Ruh`
hat sei Fraa mit battschelle nitt uffgehert
hat der sich uff e besunneri Art beschwert :
e Tritt uff ihr Fieß , unn zwar e feschder ,
ich hanns gesiehn unn a mei groß Schwester .
Dann sinn se sesamme uff die anner Schtoßeseit
un känner hat denne Omend bereit ,
vum Fernsehn`, das war kä Valust ,
hat domols noch kääner ebbes gewust .
So iss das e paar Johr lang gang ,
doch dann hat der bleede Krisch angefang ,
die Ruhe war hin , vunweje drauß hugge ,
gemiedlich mit de Nachbarn die Schderne begugge ,
jetzt heischt`s vadunkle , ma derf jo nix siehn ,
wenn Fliecher mit Bombe iwwer uns ziehn.
Was hammer gebibbert , wie oft war`s uns bang ,
ware völlisch gelähmt , ohne Schaffensdrang ,
ob Morje , Middach , odder wemma gepennt ,
e`raus aus de Bedde , in de Bunker gerennt ,
doch die alde unn Kranke ware nitt so fit ,
do war nix mit renne , die kumme nitt mit.
So iss manch ääner um uns erùm ,
im Kriesch domols ums Lääwe kumm.
Mei Großelt`re , dass muss ich noch schreiwe ,
kunnte leider nitt bei uns bleiwe ,
Zwei Bombe , unn das in e klään Heisje ,
do bleibt garnix iww`risch , nitt mol e Meisje ,
Vun all demm hann ich unnerdesse
no iwwer 60 Johr noch garnix vagesse ,
fier mich iss all`das nitt tabu ,
unn zu 160 Johr Kaltnaggisch geherts mit dezu!

 


Wenn Dir das Mitmach-Portal:   SAARLÄNDISCHE DORFZEITUNG  und Ihre Inhalte gefallen,  dann mach doch einfach mit.

Sende Deinen Beitrag oder Fotos an : e-mail@saarlaendische-dorfzeitung.de

 

Wir freuen uns auch über Likes für unsere Seite !

Wenn Dir die Dorfzeitung gefällt, teile diesen Beitrag