Dornröschen auf saarländisch – Teil 4 (Ruth Ankele)

Dornröschen auf saarländisch

– Teil 4

 

 

Schloßgeist

un jetzt………….

Ja, un jetzt. Jetzt gett alles seinen Gong, wie datt im Läwen so is. Da Schrecken vagisst sich, je meh Zeit vagett um so wennija denken Königs on den gonzen Zirkus. Et Res chen machden vill Fräd. Wachst un wird en hübsches Mäden, is intelligent un intressiert sich vor alles möchliche. Et gän Lehre ôhngaschiert in allen Bereichen, nadierlich kridet ach sein Pony un wird vawehnt. Vum Könich nadierlich om allameischden, awwa de Frau Königin wäs de Hondbrems se ziehen.
En gonz normales Läwen nimmt seinen Lauf un all sin se sefrieden.
Bis, ……… ja bis dat Rees chen 15 wird. Dôh kummen die Gedonken vun da Kinddaaf nomoll hoch. Dat Brunhilde – Rees chen wäss nix vun der Geschicht, un et hat ach käna vor, em eppes se vazehlen………………………
Wär awwa vielleicht bessa.
Königs vadrängen die Sach so gutt wie et ewen gett. Se denken : et wird schun gut gehen. Datt Johr wird rumgehn, un donn hommat gepackt. Machen konne ma sowieso nix.
Un so kummdet, wie et vorhergesaht wor. Königs honn en Aussentermin, et Rees chen is allän dahemm. Et strohmat durchet Schloss, doh gibt et jo imma eppes neies se entdecken. So ach heit. Dô entdecktet en alt Dier ganz vaschdoppt onem alten Turm. Et Schloss un de Klink hoken un quitschen zwar, awwa et kried de Dier uff. En alt Wendeltrepp leiht vorem. Staawich un voll Schbinnenweben. Awwa et Rees chen ekelt sich nit. Un Ongscht hadet ach nit. Also krawwelt et die Trepp ruff bis owenhin, un lond inem klänen Raum. Dort sitzt en buckelich Frau om Schbinnrad. Un weil datt Rees chen vun der Kinddaafsgeschicht – wie gesaht – nix wäs, gett die Sach ihren Wäch. Vorwitzich wie et is, will et ach moll schbinnen, schdicht sich, rumsdiebums, fällt rum, zum Glick uff en Haufen Woll un somit weich, un schlôhft uff da Stell in.
Als Könichs hemmkummen, un heren, dass ihr Res chen vaschwunn is, fallen die in de Bäddelschwäch. Obwoll die sich denken kinnen, watt loss is, suchen se noch et gonze Gelände ab, awwa nix.
Datt woret mit Königs. Dobei hat alles so scheen ohngefong. Se vazweifeln, krien ähn Depression noh der onna, bis se uffgänn, un beschliessen das Zeitliche zu segnen. 100 Johr , sohnse , bis us Reeschen nomoll wach wird packen ma sowieso nit. Un wer wäss, watt donn is.
So, datt woret mim Dornroes chen. Datt Schloss vafellt, et wird iwwawuchat vun a gross Rosenheck, on der sich jeda , der moll vunn der Geschicht heert un luhn will, watt dôh los is , de Kläda un de Haut varoppt…………..

Bis, jaaaaaaaaaaaaaaaaa bis 100 Johr schbäda……………
So en blonda gut aussehender Prinz um weissen Pärd vorbeikummt,…….

Awwa datt is en onna Geschicht.
Un schbannenda wie jeda Krimi. Denn se schbilld jo in gonz onneren Zeit. Un nimme mim Rees chen, sondern mim Brunhilde. Schließlich is die Rees ches zeit rum.
Der Prinz heischd übrigens Siegfried, uni s en dolla Hecht. Der holdet mit jedem Drachen uff, un ma konn sich vorschdellen, dass en Rosenheck vor denen en Pippifax is.

 

 

Wenn Dir das Mitmach-Portal:   SAARLÄNDISCHE DORFZEITUNG  und Ihre Inhalte gefallen,  dann mach doch einfach mit.

Sende Deinen Beitrag oder Fotos an : e-mail@saarlaendische-dorfzeitung.de

Wenn Dir die Dorfzeitung gefällt, teile diesen Beitrag

Schreibe einen Kommentar